رسید مژده که ماه جمادی الاولی ست            مـه مبـارک مـیـلاد زیـنـب کـبـراست

دهید مژده به ختم رُسُل که این مولود            ولادت دگـر پــارۀ تـنـت زهـــراسـت

خـدا به کـوثر خود داد کـوثـری دیگر            که خیر، قطره و، خیر کثیر او دریاست

سزد چو فاطمه مصداق کوثرش خوانم            که او به فـاطـمـه آیـیـنۀ تـمام نـماست

محمد و علی و فاطمه، حسین و حسن            جمال انـورشان در جـمال او پـیداست

هـنوز شیـر نـنوشیـده چـشـم نگـشـوده            به سینه‌اش طپش قـلب سیـدالشهداست

مرا چه زهره که گویم ثنای دخت علی            خدا گواست که اوصاف او کلام خداست

مقـام یـذهـب عـنکـم گرفت این دخـتر            یقین کنید که قرآن به عصمتش گویاست

نـماز شب به نمـاز شبـش نماید فـخـر            دعا به هر نـفـس او نـیازمند دعـاست

خجسته چهرۀ او مصحفی به چشم حسین            چه مصحفی که پر از آیه‌های کرب و بلاست

چه دختری که وجودش همیشه زین اَب است            چه زینبی که بلاها به چشم او زیباست

زبـان حـیـدریـش کـار ذوالـفـقـار کـند            خطابه‌های بلندش به شام و کوفه گواست

به صبر و همت و ایثار و اقتدار و کمال            اگر حسین دگر خوانمش رواست رواست

خدا جلال و، محمد کمال و، فاطمه زهد            علی خصال و، حسین آیت و حسن سیماست

چنان که یک دم او بی‌حسین ممکن نیست            یقین کنید که بی او حسین هم تنهاست

جـمـیـل دیـدن سـیـل بــلا بـه دیــدۀ او            گواه فـوق جلالـش ز مـریم عـذراست

سـرور سیـنۀ مریم وجود عـیـسی بود            مدال سیـنۀ او داغ هـیجـده عـیـساست

نظام دین بود از گـیـسوی پـریـشانـش            هزار نکـتۀ باریک تر ز مو اینجاست

ز شعلۀ نفس زینب است تا صف حشر            حرارتی که ز خون حسین در دل هاست

قسم به دین خدا می‌خورم که دین خدا            به صبر زینب و خون حسین پا بر جاست

خطابه‌اش همه آیات وحی و تفسیرش            نـیـازمـنـد هـزاران قـصیـدۀ غـراسـت

سـر بـریـدۀ فـرزنـد فـاطـمـه می‌گـفت            که خون پاک مرا خطبۀ تو آب بقاست

امـیـن وحـی بیا و به اهل کـوفـه بگـو            که این صدای خداوندگار بی‌هـمتاست

شبی نشد که نماز شبش رود از دست            که لحظه لحظۀ شب هاش لیلة الاحیاست

الا قـیـام تـو قـد قـامت قــیـام حـسـیـن            تویی که قامت دین با قیامتت شد راست

تویی که خطبۀ شامت یزید را لـرزاند            تویی که شام ز نطقت به خصم شام عزاست

تویی که هر نفست یک خطابۀ پُر شور            تویی که هر قدمت یک قیام عاشوراست

اگر که فاطمه خوانندت از جلال درست            اگر به غیر حسینت مثل زنند خطاست

جمال روح فـزایت بهشت روح عـلی            نگاهت از دل پاک حسین عقده گشاست

هنوز حنجره‌ات را طنین صوت علی است            اگر چه گوش دل اهل کوفه ناشنواست

حسین بر سر نی گوش، پای خطبۀ تو            سـر بـریـدۀ او مـجـلـس تو را آراست

حسین کعـبـه و حـج تو دور او گـشتن            صفا و مروۀ تو قتلگاه و طشت طلاست

من و ثـنـای شـمـا خـانـواده یا زیـنـب            هزار شکر که طبعم هماره وقف شماست

کدام رتبه از این به که سال ها "میثم"            فقط برای شما خاندان مدیحه سراست